Saluutjes!

Het is ondertussen al weer een week geleden, maar vorige week was het kot-diner. Serata Italiana. Grote pot (a.k.a. pan) pasta zelfgemaakte pasta saus en verscheidene potten pasta. Naast dat ik gekookt had, had ik de keuken ook gezellig aangekleed. Wit papieren tafelkleed, rode servetten, kaarsjes – en mijn basillicum plant niet te vergeten. Het was nog niet eerder zo gezellig in de keuken; en dat zijn niet mijn eigen woorden.
Op één kotgenootje na, was iedereen er. Ik had van te voren niet gedacht iedereen op zo’n korte termijn bij elkaar te krijgen. Het was erg gezellig iedereen zo bij elkaar te hebben.
Ik heb die avond zelfs mijn eerste Vlaamse moppen gehoord. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik je die niet na kan vertellen, omdat (door de wijn?) het West-Vlaamse accent tijdens het spreken wat sterker was. Desalniettemin erg hard gelachen, al zal dat in mijn geval niet zoveel met de clue van grap te maken.

De volgende ochtend had ik al weer vroeg op station Gent Sint Pieters afgesproken met een collega-student uit Rotterdam. Deze collega studeert een jaartje lager, maar gaat ook in België stagelopen. Samen hadden we een afspraak bij de Centrale Dienst van de Artevelde Hogeschool om het één en ander te regelen. We stonden al vrij snel weer buiten met een eigen schoolpas, inloggegevens en een hoop informatie. We hebben nog een kort rondje gemaakt door het historisch centrum (tja, als je er dan toch bent), en niet veel later heb ik haar weer op station afgezet.

En hoera! Rond vier uur arriveerden mijn eerste bezoekers in Gent; Lucy en Daniel. Ja, die ken ik -drie keer raden- ….. van het zeilen :)
De nachten voor het weekend verbleven ze in een (soort?) hostel heel dicht bij mijn kot, van zaterdag op zondag hebben ze vervolgens wel een nachtje bij mij geslapen. Het voordeel van dat ‘hostel’ was, dat ze gebruik konden maken van fietsen, het is vanaf deze buurt namelijk nog wel een stukje richting het (historisch) centrum. We zijn dezelfde avond meteen naar het centrum gegaan om wat hoogtepunten te bekijken, en tegen mijn verwachtingen in, kon ik al best wat vertellen over de stad. De weg vinden gaat ook al steeds beter, al is verdwalen ook niet echt erg, je komt dan vaak de leukste dingen tegen. Daarnaast kan je ook niet echt verdwalen, want zó groot is het centrum nu ook weer niet. De markten, kerken, burchten, torens en cafés liggen allemaal naast elkaar.

Vanaf vrijdag kon ik mijn inlogcodes van de Arteveldehogeschool gebruiken. Deze dag heb ik gebruikt om me in te schrijven voor de benodigde cursussen en heb ik het een en ander qua stage informatie opgezocht. Amai, stage kwam toen wel opeens dichtbij! Ik wou toch het één en ander op papier hebben, dus ik heb me toen naar de Arteveldehogeschool, locatie Kantienberg gewaagd om te kijken of ik daar in de mediatheek mijn printwerk kon doen. Natuurlijk lag net die dag het systeem plat. Ik vermoed dat ik verder niet veel op school zal zijn, aangezien de mediatheek maar tot 18.00 open is, en mijn stage steeds tot 17.00 is. Tja. Staat mijn printer mooi bij mijn ouders in Nederland. Waar te printen?

De Belgen zijn misschien in eerste instantie wat assertief, ze zijn wel heel behulpzaam. Zaterdag voormiddag (a.k.a. ochtend) nam één van mijn kotgenootjes me op sleeptouw naar de universiteits mediatheek (o.i.d.); die wel op zaterdag open was. Daar kon ik mooi al mijn pagina’s uitdraaien. Al dat gedoe met die schoolpassen hier. Heeft dat chippen in Rotterdam toch echt duidelijk mijn voorkeur… Maargoed, uiteindelijk lukt het allemaal best.

Zaterdagmiddag lekker op stap geweest met Lucy en Daniel. Het weer was prima om lekker door de stad te slenteren. We hebben het Gravensteen bezocht en zijn daarna eigenlijk steeds op allemaal gezellige plekjes geëindigd. Van een puntzak frieten in een frietkot tot een glaasje jenever in ’t Dreupelkot (?). We hebben zelfs de Gentse neuzen geprobeerd (specialiteit van Gent, snoepen). Ik ben er niet zo weg van. ‘Snoepen’ met een zoet tandpastasmaakje in de vorm van een kegel/neus.
In de namiddag zijn we via het graffitisteegje (waar Lucy als reminder een blauw schip heeft gespoten) richting een filmfestival gelopen. Natuurlijk kwamen we pas aan toen alle films al getoond waren, maar een uur later zou de prijsuitreiking zijn en werd de beste film nog eens getoond. In het eerste restaurant dat we tegen kwamen, hebben we wat gegeten, en hebben ons daarna in de cinestoelen genesteld. Natuurlijk was de uitreiking meer toespraak dan film, desalniettemin was het erg interessant.

Als afsluiter zijn we vervolgens op het terras bij een jazz café gaan zitten met een pintje. ‘Buiten op het terras’ klinkt alsof het lekker weer was, maar in feite regende het. Gelukkig was er een overkapping en stonden er heaters, wat het wel weer aangenaam maakte.
Het was fijn om de hele dag lekker rond te kuieren met m’n lieve maatjes, en ik kijk er dan ook naar uit jullie straks ook allemaal wat van ‘mijn Gent’ te laten zien.

Zondagmiddag zijn Lucy en Daniel weer op de trein naar Antwerpen gestapt, om daar ook nog het één en ander te kunnen bekijken.
Ik had nog lekker de namiddag voor mezelf, voordat het huis weer volliep met m’n kotgenootjes. Toch ook wel weer fijn hen weer thuis te hebben. Zo’n groot huis is anders toch ook maar stil.

Maandag: eindelijk het begin van mijn stage! Ik loop dus stage bij het Universitair Ziekenhuis Gent, op de afdeling CLNR (centrum locomotorische en neurologische revalidatie). Ook wel bekend als de volwassenenrevalidatie. De patiënten die we hier in behandeling hebben, hebben allemaal niet aangeboren hersenletsel.
Ik werk hier van 08.00 tot 17.00. Al is werken vooralsnog een groot woord, omdat ik tot op dit moment vooral observeer en met mijn neus in de dossiers zit. Morgen is één van de logopedisten gedurende voormiddag (ik herhaal, a.k.a. ochtend) niet aanwezig, dus ga ik dan mijn eerste behandelingen uitvoeren.
Er werkt hier een leuk team van 5 logopedisten, en daarnaast zijn er ook nog enkele andere stagaires, van andere hogescholen en universiteiten, voor verschillende dagen en verschillende uren. Ik ben hier gewoon elke dag, dus dat is lekker makkelijk.

De patiënten herkennen me ondertussen ook al. Misschien weet nog niet iedereen mijn naam te herinneren, maar ik ben duidelijk wel de stagaire uit Gouda (ja, van de kaas).
Om jullie gerust te stellen, ik spreek nog steeds met mijn Nederlandse accent; wat door zo mogelijk iedereen hier opgemerkt word (kom je misschien uit Nederland?). Het verstaan van de Vlamingen gaat prima; al heb ik wat meer problemen met het West-Vlaams. Nu is dit niet zo uitzonderlijk, want de meeste Belgen verstaan hen ook niet.
Al met al word ik hier (met name in het ziekenhuis) ook regelmatig in de zeik genomen, door Belgen die opeens extra West-Vlaams gaan spreken. Vooral wanneer dit patiënten met een spraakstoornis betreft, gaat de grap vaak aan me voorbij. Het stoort me niet zo, ik lach net zo hard mee, al is dat misschien meer om de uitspraak en de gebruikte woorden, dan om de grap zelf.
Gezellige boel hier, echt waar.

Ik spijker hier behoorlijk bij aan mijn Vlaamse woordenschat. Kotgenoten, logopedisten, patiënten, maar ook willekeurige mensen die op mijn pad komen brengen me letterlijk een woordje bij. Ik houd lijstjes bij, op papiertjes, in mijn hoofd. Ik vraag te pas en te onpas om verheldering en om uitleg, waardoor ik overspoelt word met nieuwe woorden.
Enig idee wat de volgende woorden betekenen hier in Vlaanderen?
- Melig
- Rekkerke
- Kozijns
- Fietsbroek
- Verwittigen
- Geldbeugel
- Tas (thee)
- Olleke
- Valies
- Ajuin en look
- Sebiet
…. Ik kan nog wel even doorgaan. Benieuwd wat jullie er van denken. Wees creatief zou ik zeggen, en spreek het eens hardop uit.

Het is een behoorlijk verhaal geworden, voor voorlopig weer genoeg. Misschien tot sebiet.
Saluutjes!